Þegar þetta er skrifað hef ég verið í Kampala, höfuðborg Úganda, í rúmar tvær vikur og tilfinningin hefur hellst yfir mig að nýju, tilfinning sem segir: ég er komin "heim", hér líður mér vel. Ég kom til Úganda í fyrsta skiptið árið 2012. Þá var ég að vinna að rannsókn fyrir meistaraverkefnið mitt, sem fjallaði um menntun, frjáls félagasamtök og stúlkur í Kampala. 

Kampala hafði mikið upp á að bjóða fyrir meistaranemann, á daginn sinnti ég rannsóknarvinnu af kappi og á kvöldin dansaði ég afríska dansa, hitti góða vini og kannaði króka og kima iðandi borgarinnar á bodaboda mótorhjóli. Í þetta skiptið er dvöl mín hér talsvert öðruvísi þar sem ég mæti til vinnu samviskusamlega á hverjum morgni hjá Þróunarsamvinnustofnun, þar sem unnið er að margvíslegum og mikilvægum málefnum, en einnig eru maðurinn minn og sonur með í för. Ég er svo heppin að fá að deila þessu ævintýri með þeim báðum og sýna þeim allt sem Úganda hefur upp á að bjóða. Frítíminn í þetta skiptið fer því í að þefa uppi alla barnvæna staði sem fyrirfinnast í Kampala, ásamt sundlaugum og sandkössum. Ég nýt þess því til hins ýtrasta nú að kanna nýjar hliðar Kampala og kynnast borginni "minni" upp á nýtt.

 

Eitt af þeim verkefnum sem Þróunarsamvinnustofnun hefur unnið að hér í Úganda er byggðarþróunarverkefni í Kalangala, sem er eyjasamfélag á Viktoríuvatni. Verkefnið hófst árið 2006 og var áætlað til tíu ára, en því lauk formlega um mitt þetta ár. Hins vegar verður haldið áfram að styðja við menntamál í héraðinu, en miklar umbætur hafa orðið í menntamálum Kalangala héraðs með hjálp Þróunarsamvinnustofnunar. Kalangala var til að mynda yfirleitt meðal þeirra fimm neðstu héraða yfir lakastan námsárangur í Úganda áður en til stuðnings Þróunarsamvinnustofnunar kom. 

Á samræmdum lokaprófum árið 2014 lenti Kalangala hérað hins vegar í 12. sæti af 118 héruðum. Í fyrstu vinnuviku minni hér í Kampala var ég svo heppin að fá að fylgjast með lokakeppni grunnskóla í söng og dansi í Þjóðleikhúsi Úganda. Þar sýndu nemendur grunnskóla landsins listir sínar þar sem hver hópur sýndi dans frá sínu heimasvæði við trumbuslátt og söng. Bugoma Mapera grunnskólinn frá Kalangala héraði sýndi þar kraftmikið og flott atriði en áður höfðu þau komist í gegnum niðurskurð á stórhéraðsvísu og þar á undan á héraðsvísu, en Þróunarsamvinnustofnun hefur einmitt stutt við þennan sama skóla undanfarin ár. Var sagt frá því að án þessa stuðnings hefðu þau ekki getað tekið þátt í keppninni, en litlum fjármunum er oft varið í listgreinar hér. Íslandi var síðan þakkað í bak og fyrir og greinilegt að stuðningurinn er mikils metinn. Það var einstaklega gaman að sjá með eigin augun hversu mikilvægt það var fyrir krakkana að taka þátt og gleðin skein úr hverju andliti. Ég hlakka mikið til komandi mánaða í Úganda og þess að takast á við krefjandi og gefandi verkefni á sviði menntamála. Vonandi fæ ég svo tækifæri til að sjá enn frekar afrakstur þeirrar góðu vinnu sem hér á sér stað.